Wacław Jagielski nie ukrywa swego zafascynowania malarstwem i po­stacią Van Gogha. jest nawet do niego fizycznie podobny, jednakże powo­dy determinujące obu tych twórców do malowania są zupełnie odmienne. Dla genialnego holenderskiego samouka malarstwo było pasją życia, dramatycznym przeżywaniem odmienności swego widzenia świata nadpobudliwym napięciem wszystkich zmysłów w odczuwaniu siły bezli­tosnego Kosmosu. Jagielski, też wybitny samouk malarstwa, mający udane życie osobiste i wspaniałą rodzinę, na co dzień zajmuje się konserwacją starych mebli i dzieł sztuki, które z dbałością o szczegół i benedyktyńską cierpli­wością pieczołowicie przywraca do świetności z zachowaniem wszystkich reguł określających styl epoki. Jego malarstwo, mimo, że jest emanacją spontaniczności, rado­ści życia, manifestacją wolności ducha, a także sposobem odreagowania na rygory uprawianego zawodu - to jednak świadczy o ogromnej wrażli­wości i subtelności artysty. Jagielski jest malarzem pogranicza światłości i mroku, jego obrazy malowane płaszczyznowo wibrują pięknymi kolory­stycznymi zestawieniami tworząc prawie abstrakcyjnie traktowane pej­zaże, przedmioty czy postacie. Artysta posługując się tajemniczymi pół­cieniami i półblaskami wprowadza nastrój poezji i harmonii szczególnie w pracach malowanych techniką pastelową, w której wyraźnie dąży do doskonałości.